Tak, to właśnie ten artykuł - ten namber ten - jubileuszowy wpis z Waszej ulubionej serii. Wersja 10.0 - wyczekiwana, przełomowa, opóźniona i bogata w ficzery. Endżoj!
Uwaga: ponieważ dzisiejszy odcinek poświęcony jest zjawiskom przyrodniczym - a dokładniej rzecz biorąc jednemu, konkretnemu gatunkowi - należy go czytać głośno, modulując przy tym głos na podobieństwo Krystyny Czubówny, mniej więcej tak jak w poniższym filmie instruktażowym.
Przećwiczyliście sobie? No to do rzeczy.
Ficzer [ang. feature] (łac. regulus genius avariae megadrogato) - ogólna nazwa rodziny z typu bezkręgowców, dawniej klasyfikowana niepoprawnie jako gromada obleńce bądź bezideowce.
Ficzery to średniej wielkości pasożyty (poszczególne osobniki mogą osiągać rozmiary małego budynku), odżywiające się również pokarmem roślinnym - głównie papierem (różnego rodzaju specyfikacje i dokumentacje) oraz zieleniną ($). Żyją w stadach, zwanych rilisami. Samiec - ficzer. Samica - ficzera. Młode do osiągnięcia rozmiaru trzech stron dokumentacji nazywane są często ficzerkami.
Spotykane niemal w każdym środowisku: wodnym (np. kałuże startapowe), pustynnym (organizacje rządowe) jak i w dżungli (korporacje). Często kojarzone z tzw. "analami" (analitycy biznesowi), początkowo były mylnie uważane za pasożyty przewodu pokarmowego. Nic bardziej błędnego. Ficzery lęgną się w głowach. Czasem w postaci larwalnej mogą tam przebywać przez wiele lat, czasem wychodzą na świat od razu po urodzeniu, od początku osiągając znaczne rozmiary. Nie udało się znaleźć korelacji pomiędzy zawartością głowy nosiciela oraz rodzajem rodzących się w jego głowie ficzerków. Wygląda na to, że ficzery równie dobrze radzą sobie w głowach pustych jak i pełnych.
Po krótkim zazwyczaj okresie dojrzewania, larwa ficzerka wydostaje się na zewnątrz głowy nosiciela i rozpoczyna infekowanie innych, jednocześnie osiągając swoją końcową postać ficzera lub ficzery. Infekcja przebiega zazwyczaj dość boleśnie i towarzyszą jej uciążliwe i bolesne objawy. Najczęściej spotykane z nich:
- planowanie,
- estymacja,
- długotrwałe spotkania,
- riwiu,
- kodowanie,
- dokumentacja,
- testowanie,
- rozczarowanie,
- gorączka i praca po godzinach.
Jedynym sposobem na walkę z tym pasożytem jest skomplikowana procedura o nazwie deskołp, z powodu swojej złożoności stosowana tylko w beznadziejnych przypadkach. Zazwyczaj, kiedy jest już za późno i liczba zarażonych osiąga rozmiary typowe dla epidemii.
Pewne rodzaje pluskiew posiadają zdolność podszywania się pod ficzery.
Nie są jednak tak zaraźliwe i kuracja zazwyczaj jest mniej kosztowna (patrz. fiks).
Patrz też: rilis, estymacja, skołp, deskołp.